Masimo E1 Serie Instrucciones De Uso página 64

SpO2.
• Tętnienia pochodzące z balonu do kontrapulsacji wewnątrzaortalnej mogą się sumować z częstością tętna na ekranie
pulsoksymetru. Należy zweryfikować tętno pacjenta na podstawie częstości akcji serca na EKG.
• Czujnik nie powinien nosić widocznych wad, przebarwień lub uszkodzeń. Jeżeli czujnik jest przebarwiony lub uszkodzony, należy
przestać go używać. Nigdy nie należy stosować czujnika uszkodzonego lub z odsłoniętymi obwodami elektrycznymi.
• Kabel oraz kabel pacjenta należy starannie poprowadzić w taki sposób, aby ograniczyć prawdopodobieństwo zaplątania się
lub uduszenia pacjenta.
• W przypadku stosowania pulsoksymetrii podczas naświetlania całego ciała należy utrzymywać czujnik poza polem
radiacyjnym. Jeżeli czujnik jest narażony na promieniowanie, w okresie aktywnej radiacji odczyt może być niedokładny
lub urządzenie może wskazywać wartość zero.
• Czujnika nie należy stosować podczas obrazowania metodą rezonansu magnetycznego lub w środowisku rezonansu
magnetycznego.
• Silne źródła światła otoczenia, takie jak lampy chirurgiczne (zwłaszcza z ksenonowym źródłem światła), lampy bilirubinowe,
światło fluorescencyjne, podczerwone lampy grzewcze oraz bezpośrednie światło słoneczne, mogą zakłócać działanie czujnika.
• Aby zapobiec zakłóceniom spowodowanym przez światło otoczenia, należy upewnić się, że czujnik jest prawidłowo założony
i w razie potrzeby zakryć miejsce założenia czujnika materiałem nieprzezroczystym. Zaniechanie tego środka ostrożności w
warunkach silnego światła otoczenia może spowodować niedokładne pomiary.
• Wysokie stężenia COHb lub MetHb mogą występować z pozornie normalnym stężeniem SpO2. Jeśli spodziewane są
podwyższone stężenia COHb lub MetHb, należy wykonać analizę laboratoryjną (CO-oksymetrię) próbki krwi.
• Podwyższony poziom karboksyhemoglobiny (COHb) może prowadzić do niedokładnych pomiarów SpO2.
• Podwyższony poziom methemoglobiny (MetHb) będzie prowadzić do niedokładnych pomiarów SpO2.
• Podwyższone stężenie bilirubiny całkowitej może prowadzić do uzyskania niedokładnych pomiarów SpO2.
• Barwniki wewnątrznaczyniowe, takie jak zieleń indocyjaninowa lub błękit metylenowy lub barwniki zastosowane zewnętrznie
(takie jak niezmywalny tusz) mogą spowodować, że pomiary SpO2 będą niedokładne.
• Niedokładne odczyty SpO2 mogą być spowodowane przez ciężką niedokrwistość, niską perfuzję tętniczą lub artefakt
spowodowany ruchem.
• Aby zapobiec uszkodzeniom, czujnika nie należy moczyć ani zanurzać w żadnym płynie. Nie należy podejmować prób
sterylizacji czujnika.
• Czujnika nie należy w żaden sposób modyfikować lub zmieniać. Modyfikacja może wpłynąć na wydajność i (lub) dokładność.
• Nie należy podejmować prób ponownego używania u wielu pacjentów, przystosowania kabli pacjenta bądź czujników
Masimo do ponownego użycia, ich odnawiania lub poddawania recyklingowi, gdyż procesy te mogą spowodować
uszkodzenie elementów elektrycznych, co potencjalnie może doprowadzić do obrażeń pacjenta.
INSTRUKCJE
A) Wybór miejsca
PRZESTROGA:
bądź postrzępione, a części są nieuszkodzone.
• Zobacz Ryc 1. Preferowanym miejscem pomiaru jest wewnętrzna część ucha (jama muszli [A]). (przedstawiono
także skrawek ucha [B], płatek ucha [C] i szypułę obrąbka [D].)
• W miejscu umieszczenia nie powinno być żadnych zanieczyszczeń. Przed umieszczeniem miejsce należy
sprawdzić i upewnić się, że jest czyste i bez zaczerwienienia, obrzęku, zakażenia lub uszkodzeń skóry.
B) Mocowanie czujnika do pacjenta
1. Otworzyć woreczek i wyjąć czujnik.
2. Zobacz Ryc. 2. Ustawić czujnik w ten sposób, aby gwiazdka (1) na ramieniu czujnika znajdowała się z przodu ucha
pacjenta. Delikatnie odciągnąć emiter i ramię detektora od siebie, aby odsłoniły płatek ucha. Umieścić ramię emitera
wewnątrz ucha, aby spoczywało w wewnętrznej część ucha (jama muszli).
3. Umieścić ramię detektora na grzbiecie ucha (2). Ramię detektora powinno leżeć płasko na grzbiecie ucha bez zawijania
się żadnej części podkładki.
4. Umieścić dolną część wycięcia czujnika (3) w ten sposób, aby pasowała do najmniejszej części płatka ucha. Dla wygody
pacjenta czujnik uszny E1 można regulować po umieszczeniu. Należy upewnić się, że nie uciska on skóry. Zaleca się,
aby emiter nie dotykał skrawka ucha.
5. Jeżeli czujnik uszny Masimo nie jest odpowiednio dopasowany do ucha, należy rozważyć zastosowanie w innym
miejscu pomiaru czujnika Masimo wielokrotnego użytku lub czujnika samoprzylepnego w innym miejscu pomiaru.
6. Pacjent powinien obrócić głowę w stronę przeciwną do miejsca założenia czujnika na ucho. Zamocować klapkę
kotwiczącą do podkładki kotwiczącej. Zdjąć zabezpieczenie z podkładki kotwiczącej. Zamocować podkładkę do skóry
na ramieniu pacjenta. Zobacz Ryc. 3. Podkładki kotwiczącej nie należy mocować do ubrania pacjenta.
C) Mocowanie czujnika do kabla pacjenta
LNCS
1. Zobacz Ryc. 4a. Ustawić poprawnie czujnik i złącza kabla pacjenta oraz włożyć złącza czujnika całkowicie do złącza kabla
pacjenta.
2. Zobacz Ryc. 4b. Całkowicie zamknąć pokrywę ochronną.
M-LNCS
1. Zobacz Ryc. 5. Ustawić złącze czujnika w kierunku złącza kabla pacjenta w sposób przedstawiony na ilustracji.
2. Włożyć całkowicie złącze czujnika do złącza kabla pacjenta do momentu zablokowania się na miejscu.
UWAGA: Podczas zmiany miejsc stosowania lub ponownego mocowania czujnika należy najpierw zamocować czujnik w miejscu
pomiaru, a następnie podłączyć kabel pacjenta do czujnika.
Testy obciążeniowe i wysiłkowe
1. Przymocować czujnik uszny E1 do pacjenta, postępując zgodnie z etapami zamieszczonymi w części B (Mocowanie
Przed użyciem czujnika należy upewnić się, że jest on fizycznie nienaruszony, przewody nie są pęknięte
64
6041L-eIFU-0421